در گذشته ها آنچنان چوب برای ساخت میز و صندلی وجود نداشت.
زمین هم معمولا خشک بود. پس فرش می انداختیم و روی زمین می نشستیم.
به نشستن روی زمین عادت داشتیم. خاکی بودیم.
دو زانو نشستن را استعاره از ادب و تواضع و تلمذ هم گرفته بودیم.
الان روزگاری دیگر آمده. میز و مبل و صندلی به فراوانی تولید و در دسترس قرار گرفته.
ادارات و مدارس هم میز و صندلی دارد.
متوجه شده ایم چهار زانو و بدتر از آن دو زانو نشستن برای زانو زیان دارد.
دیگر ننشستن روی زمین مخالفتی با ادب و احترام ندارد.
بسیاری از ایرانیان میانسال به بالا مشکل مفصل و استخوان و زانو دارند.
دکتر برای آنها حتی استفاده از توالت زمینی را هم ممنوع می کند.
افرادی که لباس های رسمی می پوشند معمولا خط اتو برایشان مهم است.
نشستن روی زمین خط اتو را خراب و شلوار را چروک می کند.
در دیدارهای جمعی و رسمی در آوردن کفش و باز و بستن بند کفش وقت گیر است.
بوی بد جوراب می تواند آزارنده باشد.
سنت گرایی هم اندازه دارد. خاکی بودن هم جا دارد.
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت: